Heel-maal gebroken

Heel-maal gebroken

Psalm 73:26
Al bezwijkt mijn hart en vergaat mijn lichaam, de rots van mijn bestaan, al wat ik heb, is God, nu en altijd. (dagtekst Tom/Anton)

Zo een week hakt er toch in. De kinderen, de organisatie, de plotse ontspanning na hard werken in Nederland, het samenwerken en samen zijn en dan ook nog eens de innerlijke opbouw en verandering waar God aan het werk is… We zijn moe. Emoties willen hoog oplopen, het borrelt van binnen, maar we moeten nog even doorgaan. We steunen elkaar en aan het einde verheugen ons met elkaar! Dat kan alleen als er Iemand is die deze zaken in de gaten houdt en aanstuurt.
Wij mensen, wij zwemmen in een oceaan. In de buurt drijft er altijd een vlot waar je aan vast kan houden en als je de Hand aanpakt dan kan je het vlot opgetrokken worden. Hoewel je van zwemmen de wereldse zee ook sterker wordt, is het soms moeilijk om het hoofd boven water te houden. Andere mensen naar beneden duwen houdt jouw kin boven water, je drijft en doet niks of je spartelt en verzuipt bijna. Vergeet dan niet dat het vlot in de buurt drijft. Weest stil en rustig en kijk goed om je heen. Je mag je eraan vasthouden. Mocht je verdrinken dan zal je merken dat je wakker wordt op het vlot. Waarna je weer als je genoeg bent uitgerust weer te water wordt gelaten.
Met het schrijven houdt ik mij vast, na zoveel dagen zoveel te hebben meegemaakt moet ik even ademhalen. Vanmiddag lag ik op het vlot, toch is mijn plekje nog in het water.
Dat vlot blijft er wel liggen, dat is belooft. Lig je ver van het vlot: Hij kan over water lopen dus maak je geen zorgen.

Francisca
Toen ik vanmorgen wakker werd was ik toch blij! Ik voelde me goed! De meiden sliepen nog. Ik snel onder de douche, want vandaag zou ik weer mee kunnen doen! Dat was ook inderdaad zo, ik voelde me stukken beter en bij het kinderwerk had ik energie voor tien! Dat mag ook wel als je de dag ervoor alleen maar hebt gelegen en rust hebt genomen. Ik voelde me weer als mijzelf en kon lekker gek doen. Om 9.20 stond de helft van de kinderen al bij de poort op ons te wachten (ik geloofde het team gisteren eigenlijk niet, maar het is waar!). Tijdens het leren van de bijbelverzen viel het mij op dat de kinderen het niet durfde op te noemen. En aangezien ik toch in een hyperbui was wilde ik het wel proberen. Dus vertelde ik Salome dat ik de makkelijkste tekst wel zou opnoemen. Daar kwam dan het moment. Op mijn allerbeste Hongaars probeerde ik de zinnen voor te lezen. Dit was moeilijk, zeg!!! Maar de kids vonden het fantastisch dat ik het probeerde, her en der hoorde ik veel gegiechel.
Helaas regende het tijdens het maken van de knutselwerkjes en moesten we weer spelletjes doen in en rondom de kerk. Ze genoten er allemaal zo van! De klassiekers stoelendans en Commando pinkelen werden gespeeld. Het was hilarisch. Na afloop werden alle goodiebags uitgedeeld en de knutselwerkjes, dit ging allemaal zo vlekkeloos! Het evaluatiegesprek op de week was goed, de Hongaren hebben het naar hun zin gehad en vertelde ons dat ze het volgend jaar ook wilde organiseren. Tof!

Tom
Onze bijdrage was vandaag dat wij de sketch uitoefende van de verloren zoon. Zonder te praten liet ik Laure gaan en was Anne ontevreden over deze rare beslissing. Laure feest en zuipt en heeft het naar haar zin. De portemonnee is leeg en ze komt bij de varkensboer, oftewel Anton, hij geeft een koekje en een slokje water. Maar Laure heeft meer nodig en hij verwijst haar naar de varkens. Ruben zat daar klaar om zijn geweldige impressie van een varken te tonen samen met drie jongens die moeilijk stil konden zitten. Ze vonden het geweldig! Laure vindt het niks meer en komt weer naar huis. Ik zie haar en geef haar een nieuwe jas en haar eigen mooie verlovingsring welke ik eerst aan de kinderen laat zien. Ze hebben genoten en ik denk dat het verhaal binnen is gekomen!
Aan het einde, terwijl de goodiebags werden klaargezet, zongen wij nog de twee Engelse nummers MET gebaren oftewel veel beweging! Een aantal kinderen kwamen uit zichzelf naar het podium om naast ons te staan! Dan mag iedereen komen uiteraard.
We hoorden van de dames dat een verlegen jongen gelijk z’n shirt zou laten zien thuis en dat een ander de Engelse nummers zong op naar huis. Ons werk is gedaan.
We horen van pastor Lajos dat de kinderen in het Adapostproject duidelijk verschillen van de andere Romakinderen. En dit komt dus door het bestaan van het project!
’s Middags voor de spelletjes kwam Lajos nog langs met ijs. We hadden hem deze week nog maar weinig gezien, dit wisten we al.
Ik geef hem stiekem nog de canvasfoto, welke wij vorig jaar hebben laten drukken, stiekem in de gang. Fam Torok, Fam Peter en het pension krijgen deze foto's namelijk ook, vlak voor we gaan! Allen waren zichtbaar sprakeloos. Leuk ☺!

Ruben
Ik heb Anton geleerd dat als je elektronica wilt gebruiken je dan eerst de stekker in het stopcontact moet steken, Het duurde even voordat hij dit door had toen hoe hij het geluid van de laptop over de speakers probeerde te krijgen. Nu konden we goed geluid gebruiken voor de stoelendans, het spel dat de kinderen erg leuk vonden. Het afscheid op de laatste dag was best moeilijk voor de kinderen, er werden dan ook de nodige knuffels uitgedeeld en ze kijken al uit naar volgend jaar. Wij zullen de kinderen ook erg gaan missen, net als de meiden en jongens die dit jaar een top bijbelweek hebben georganiseerd. Onze ondersteunende rol is top verlopen! #dreamteam

Francisca
Terug in het pension waren de Hongaren druk met de kamer versieren en wij met inpakken. De rest van de middag hebben we spellen gespeeld en samen gegeten onder het genot van veel flauwe grappen. Bij voorbaat hadden we een halfuur afscheid ingepland voor vertrek, dat was maar goed ook. Nog wat foto's en dikke knuffels en dan toch die auto in. Onderweg naar Cluj kwamen Abi en Salome nog met ons mee, want die zouden wij afzetten bij hun huis. Zo fijn om in de auto nog even te kunnen kletsen. Na nogmaals dikke knuffels te hebben gegeven gingen we echt.... We gaan elkaar missen!

Laure
De laatste dag voelde raar... ik realiseerde me dat het onze laatste dag was, maar we zouden nog wel een nachtje in Roemenië slapen... alleen niet in ons eigen bed waaraan ik zo gewend was geraakt in die laatste paar dagen. Niet op de knalgele kamer, niet meer douchen in de knalroze badkamer. Terwijl ik me dat herinnerde, en in de afgelopen 3 nachten in totaal 12 uur geslapen had en dus toch al in een roes leefde, maakte ik me klaar voor het kinderwerk. De Kids stonden uiteraard al klaar. Alles liep op rolletjes. Aan het einde gaven we elkaar complimenten en maakten we grappen. Lajos was erbij en toonde zijn waardering door zijn kostbare tijd door te brengen bij ons. Ik beleefde alles intenser ofzo, wat helaas maakte dat de dag voorbij vloog. 's Middags deden we spellen met onze heerlijke groep mensen. We leerden ze weerwolven zoals wij het in Nederland kennen en alle kleine dingen zorgde voor groot geluk. Met als gevolg: tranen bij het afscheid. Ik haat dat! Maar gelukkig is het 2016, hebben we internet en een goede telefoonverbinding. Ze zitten in mijn hartje en we hopen elkaar gauw te zien. We hopen dat het jaar voorbij vliegt en dat God ons zo zegent dat we volgend jaar weer van de partij mogen zijn.