Dag 2. You know the drill!
Door: Tom de Bom, en Nick Ros.
Blijf op de hoogte en volg Tom
11 Juli 2013 | Roemenië, Sâncraiu
Hier zijn uw dagelijkse verslaggevers over het binnenland in het buitenland Roemenië.
Dag 2. We have got the hang of it.
We zijn gewend. We weten wat we doen. We weten wat we moeten doen. We gaan t gewoon doen.
De bouw moest er vroeg uit, maar de kinderwerkers konden uitslapen tot zeven uur. Zo hee wat slapen we snel en diep en goed. Helemaal uitgerust beginnen we aan de dag. Zonder Bouw konden we eindelijk rustig douchen en wat iedereen ochtends graag doet... Ik let niet zo op s ochtends eigenlijk.
We hebben voor elke dag hetzelfde programma ongeveer:
Welkom, gebed, verhaal, sketch/filmpje, verwerking (knutselen), stoepkrijten, speelplaats/spelletjes, ijsjes, kinderen terugbrengen naar de kerk voor een lunchpakketje.
Vandaag was het de beurt van Laure en Anne. Hun thema, hun held was Goliath.
Ze begonnen met de sketch. Beter nog wij begonnen met de sketch! De bouw mocht ook mee kijken onder het genot van hun eerste ontbijt van de dag (10 uur!). Anne, Laure en Francisca als de bange wachters en Jarno als David. Ik was Goliath (zie de foto's). De kinderen keken met grote ogen en waren vol verwachting over wat er komen ging. Jarno doodde mij Bijbelgetrouw met een tiktakdoosje die in een boog mijn bouwhelm raakte. Ik was verslagen. Vertrouw niet op je schild, op jezelf, op wat je kan. Dat is extra. Vertrouw op God. En dat is niet extra. Maar het is wel een luxe.
Daarna kwam het filmpje. Het ging in de voorbereiding niet helemaal goed met het filmpje die het verhaal moest vertellen, maar Techie Tineke had t probleem zo opgelost. Helaas van de geluidskwaliteit (gewoon geruis), vonden de kinderen het filmpje weer geweldig!
Wat zijn we toch verwend in Nederland he.
Daarna kwam de verwerking. Het knutselen. Laure en Anne hadden bedacht dat de kinderen schilden en stenen konden schilderen. Als er tijd over was een kleurplaat inkleuren of zo'n onaffe kleurplaat met die nummertjes verbinden. Uitstekend voorbereid en de dag ervoor klaargelegd. De schilden waren van karton en de stenen waren van steen. Ze begonnen meteen. Ik merkte vandaag wat de groep gisteren al aangaf... het is zo moeilijk contact te maken met die kinderen. Ze spreken alleen Hongaars. Dus het is met handgebaren en... waar is nu die ene jongen gebleven met dat groene shirt? Ik probeer de orde te houden, ik probeer de kinderen te helpen, ik probeer contact met ze te leggen.. Wij kinderwerkers hebben t sowieso zwaarder dan de Bouwers.
En ik heb maar vijf kinderen. Respect voor Jarno, Francisca, Anne en Laure. Hun groepen zijn ongeveer 8 tot 12 kinderen groot als ik goed heb. Hierna gingen we planningsgetrouw naar het speelveld voor het Jarno-gedeelte. De spelletjes. Jarno gaat eerder weg bij het knutselen om zijn met zijn lieve lieve lieve mama Henriëtte de spullen klaar te zetten. Dan kunnen we meteen beginnen. Wij proberen namelijk zoveel mogelijk structuur te houden in de dag. Een mooie is dat Jarno voortaan controleert wat er in de jerrycan zit voordat hij de emmer vult met de spons erin om het kleddernatte spelletje klaar te zetten. Het was diesel begreep ik... Gelukkig was er extra tijd. We maken allemaal foutjes en verder is die kleine Colijn en superaanwinst voor het team.
Wij willen structuur. Maar met de drukke lieve kinderen, de taalbarrière, de moeilijke namen en (iets meer dan gewenste) kleine miscommunicaties gaat het niet zoals je het bedacht hebt. Constant een kleine verandering aan de plannen. En dat vreet aan je hoofd. Maar denk niet aan jezelf. Kijk die kleine donders die bandieten eens een lol hebben. Volgens Ditha hadden een ze een glimlach tot een groot oor. En verder is Ditha een goed teamlid met jaaaaaarenlange (een 'a' teveel Ditha?) ervaring waar wij weer de vruchten van plukken. En zij zelf ook. De gekste van het stel. "Even de kinderen motiveren hoor" zie ik elke keer weer in haar ogen.
Aan het einde van de dag (half 1) gaven we de kinderen de schoenendozen die gemaakt zijn door de Nederlanders die een hart voor Roemenië hadden. Enorm bedankt voor de glimlach, vreugde en rust in hun ogen die wij dankzij jullie mochten zien. Wat waren ze verrast!
Er was vandaag een gehandicapt meisje bij. Ze is 28 jaar, maar verstandelijk en lichamelijk gehandicapt. Maar dat drukt de de pret niet bij haar hoor! "I love you" is naast "Hello, Bye, Yes" het enige Engels dat ze kent. En het is voldoende! Ze glimlacht de hele tijd met een groot oor (Ditha even pesten hoor). Ze pakte meteen de zonnebril uit de doos en was gelukkig met haar schild, doos, ballon en zonnebril. Daar doe je t toch voor! Ik wel.
Nu was het tijd om uit te rusten!
Pastor Lajos stelde voor om naar een thermisch bad te gaan. Goed idee!
Aangekomen en het water ingegaan was het volgens sommige een Terminaal bad. Het water is hier gewoon minder schoon en met een wolkje chloor. Maar dat doet ons niks. De Roemenen waren de hele dag in het water. Zij hebben geen zee en geen Vinkeveens plassen. De hele dag hebben ze met de bal gespeeld. Wij gingen echter af en toe even zonnen. Je moet wel verschil zien met dag 0 natuurlijk! Dat vonden ze vreemd, waarom gingen die Nederlanders weer uit het water. Wij zijn een waterland. We zien, voelen, proeven, horen en helaas ruiken genoeg water.
Dat was weer even een connectmomentje. Alleen Abigail spreekt goed Engels namelijk van de Roemeense jeugd en er is dus weinig echt contact geweest tussen ons en hen. Wat ik ervan weet tenminste.
Met de dagafsluiting hebben we nog nagepraat over de dag. Er waren nog een aantal getuigenissen van wat God doet. Maar dat moet je ze zelf maar vragen.
Kramp in mn duimen en jullie in je ogen.
Peace! TdB
Na gisteravond gehoord te hebben dat de bouwgroep er pittig vroeg uit moest, ben ik natuurlijk meteen gaan slapen (not). Dus de start was deze morgen om een uur of 7 een beetje roestig. Nadat we onszelf een beetje bij elkaar geraapt hadden zijn we gaan beuken als professionals. Nagenoeg het hele bouwwerk staat op zijn plek. het enige wat er nu nog gebeuren moet is een deel van het dak en de afwerking die het bouwwerk zijn verdiende sjeu gaan geven. De samenwerking ging zo mogelijk nog beter als gisteren. Iedereen kon elkaar ondersteunen en de bereidheid om het werk te doen was duidelijk merkbaar. Onder Leo's oplettend haviksoog en met Paul's constante grappen en grollen en geintjes en pretletterij en random geklets... Was het een genot om zulk goed werk te kunnen doen voor zo'n goed doel.
Al werd onze werkdag zo ruw verstoord door een middag zwemmen, onze planning van vandaag is gehaald. Al ging dat niet zonder hamerslag of beitelstoot.
Wij hebben het hoe dan ook veel zwaarder dan de kinderwerkers.
En wat lult Tom toch veel.
Nick out.
Dag 2. We have got the hang of it.
We zijn gewend. We weten wat we doen. We weten wat we moeten doen. We gaan t gewoon doen.
De bouw moest er vroeg uit, maar de kinderwerkers konden uitslapen tot zeven uur. Zo hee wat slapen we snel en diep en goed. Helemaal uitgerust beginnen we aan de dag. Zonder Bouw konden we eindelijk rustig douchen en wat iedereen ochtends graag doet... Ik let niet zo op s ochtends eigenlijk.
We hebben voor elke dag hetzelfde programma ongeveer:
Welkom, gebed, verhaal, sketch/filmpje, verwerking (knutselen), stoepkrijten, speelplaats/spelletjes, ijsjes, kinderen terugbrengen naar de kerk voor een lunchpakketje.
Vandaag was het de beurt van Laure en Anne. Hun thema, hun held was Goliath.
Ze begonnen met de sketch. Beter nog wij begonnen met de sketch! De bouw mocht ook mee kijken onder het genot van hun eerste ontbijt van de dag (10 uur!). Anne, Laure en Francisca als de bange wachters en Jarno als David. Ik was Goliath (zie de foto's). De kinderen keken met grote ogen en waren vol verwachting over wat er komen ging. Jarno doodde mij Bijbelgetrouw met een tiktakdoosje die in een boog mijn bouwhelm raakte. Ik was verslagen. Vertrouw niet op je schild, op jezelf, op wat je kan. Dat is extra. Vertrouw op God. En dat is niet extra. Maar het is wel een luxe.
Daarna kwam het filmpje. Het ging in de voorbereiding niet helemaal goed met het filmpje die het verhaal moest vertellen, maar Techie Tineke had t probleem zo opgelost. Helaas van de geluidskwaliteit (gewoon geruis), vonden de kinderen het filmpje weer geweldig!
Wat zijn we toch verwend in Nederland he.
Daarna kwam de verwerking. Het knutselen. Laure en Anne hadden bedacht dat de kinderen schilden en stenen konden schilderen. Als er tijd over was een kleurplaat inkleuren of zo'n onaffe kleurplaat met die nummertjes verbinden. Uitstekend voorbereid en de dag ervoor klaargelegd. De schilden waren van karton en de stenen waren van steen. Ze begonnen meteen. Ik merkte vandaag wat de groep gisteren al aangaf... het is zo moeilijk contact te maken met die kinderen. Ze spreken alleen Hongaars. Dus het is met handgebaren en... waar is nu die ene jongen gebleven met dat groene shirt? Ik probeer de orde te houden, ik probeer de kinderen te helpen, ik probeer contact met ze te leggen.. Wij kinderwerkers hebben t sowieso zwaarder dan de Bouwers.
En ik heb maar vijf kinderen. Respect voor Jarno, Francisca, Anne en Laure. Hun groepen zijn ongeveer 8 tot 12 kinderen groot als ik goed heb. Hierna gingen we planningsgetrouw naar het speelveld voor het Jarno-gedeelte. De spelletjes. Jarno gaat eerder weg bij het knutselen om zijn met zijn lieve lieve lieve mama Henriëtte de spullen klaar te zetten. Dan kunnen we meteen beginnen. Wij proberen namelijk zoveel mogelijk structuur te houden in de dag. Een mooie is dat Jarno voortaan controleert wat er in de jerrycan zit voordat hij de emmer vult met de spons erin om het kleddernatte spelletje klaar te zetten. Het was diesel begreep ik... Gelukkig was er extra tijd. We maken allemaal foutjes en verder is die kleine Colijn en superaanwinst voor het team.
Wij willen structuur. Maar met de drukke lieve kinderen, de taalbarrière, de moeilijke namen en (iets meer dan gewenste) kleine miscommunicaties gaat het niet zoals je het bedacht hebt. Constant een kleine verandering aan de plannen. En dat vreet aan je hoofd. Maar denk niet aan jezelf. Kijk die kleine donders die bandieten eens een lol hebben. Volgens Ditha hadden een ze een glimlach tot een groot oor. En verder is Ditha een goed teamlid met jaaaaaarenlange (een 'a' teveel Ditha?) ervaring waar wij weer de vruchten van plukken. En zij zelf ook. De gekste van het stel. "Even de kinderen motiveren hoor" zie ik elke keer weer in haar ogen.
Aan het einde van de dag (half 1) gaven we de kinderen de schoenendozen die gemaakt zijn door de Nederlanders die een hart voor Roemenië hadden. Enorm bedankt voor de glimlach, vreugde en rust in hun ogen die wij dankzij jullie mochten zien. Wat waren ze verrast!
Er was vandaag een gehandicapt meisje bij. Ze is 28 jaar, maar verstandelijk en lichamelijk gehandicapt. Maar dat drukt de de pret niet bij haar hoor! "I love you" is naast "Hello, Bye, Yes" het enige Engels dat ze kent. En het is voldoende! Ze glimlacht de hele tijd met een groot oor (Ditha even pesten hoor). Ze pakte meteen de zonnebril uit de doos en was gelukkig met haar schild, doos, ballon en zonnebril. Daar doe je t toch voor! Ik wel.
Nu was het tijd om uit te rusten!
Pastor Lajos stelde voor om naar een thermisch bad te gaan. Goed idee!
Aangekomen en het water ingegaan was het volgens sommige een Terminaal bad. Het water is hier gewoon minder schoon en met een wolkje chloor. Maar dat doet ons niks. De Roemenen waren de hele dag in het water. Zij hebben geen zee en geen Vinkeveens plassen. De hele dag hebben ze met de bal gespeeld. Wij gingen echter af en toe even zonnen. Je moet wel verschil zien met dag 0 natuurlijk! Dat vonden ze vreemd, waarom gingen die Nederlanders weer uit het water. Wij zijn een waterland. We zien, voelen, proeven, horen en helaas ruiken genoeg water.
Dat was weer even een connectmomentje. Alleen Abigail spreekt goed Engels namelijk van de Roemeense jeugd en er is dus weinig echt contact geweest tussen ons en hen. Wat ik ervan weet tenminste.
Met de dagafsluiting hebben we nog nagepraat over de dag. Er waren nog een aantal getuigenissen van wat God doet. Maar dat moet je ze zelf maar vragen.
Kramp in mn duimen en jullie in je ogen.
Peace! TdB
Na gisteravond gehoord te hebben dat de bouwgroep er pittig vroeg uit moest, ben ik natuurlijk meteen gaan slapen (not). Dus de start was deze morgen om een uur of 7 een beetje roestig. Nadat we onszelf een beetje bij elkaar geraapt hadden zijn we gaan beuken als professionals. Nagenoeg het hele bouwwerk staat op zijn plek. het enige wat er nu nog gebeuren moet is een deel van het dak en de afwerking die het bouwwerk zijn verdiende sjeu gaan geven. De samenwerking ging zo mogelijk nog beter als gisteren. Iedereen kon elkaar ondersteunen en de bereidheid om het werk te doen was duidelijk merkbaar. Onder Leo's oplettend haviksoog en met Paul's constante grappen en grollen en geintjes en pretletterij en random geklets... Was het een genot om zulk goed werk te kunnen doen voor zo'n goed doel.
Al werd onze werkdag zo ruw verstoord door een middag zwemmen, onze planning van vandaag is gehaald. Al ging dat niet zonder hamerslag of beitelstoot.
Wij hebben het hoe dan ook veel zwaarder dan de kinderwerkers.
En wat lult Tom toch veel.
Nick out.
-
12 Juli 2013 - 08:06
Winnie:
Weer een goed verslag! Wat is er hard gewerkt op alle fronten. Aanpassen, bijstellen.. en goed dat jullie structuur proberen aan te houden.. en dan die connectmomentjes..jaja.. ik voel met jullie mee.
Kinderwerkers, de blijheid van de kinderen moet jullie wel voldoening geven en nu maar hopen dat ze ook iets van God gezien hebben door jullie heen!
Bouwers, wat hebben jullie veel gedaan! Op de foto's niet veel gezien van jullie roestige start, hoor Nick, maar dat komt natuurlijk ook door jullie professionele houding.. de beuk erin..
Vandaag de laatste werkdag voor jullie allemaal.. go for it!
Een mooie dag wens ik jullie toe. Liefs! -
12 Juli 2013 - 08:45
Edwin:
Leuk en boeiend geschreven jongens! Ga zó door! EP -
12 Juli 2013 - 09:25
Emmeria:
Hoi allemaal,
Wat is het leuk om jullie verslag te lezen en op de hoogte te blijven. Ik zit met tranen van ontroering te lezen. Ik ben erg trots jullie!!! En de foto's erbij, heel leuk!!!
RUBEN, GEFELICITEERD MET JE VERJAARDAG!!! Dit wordt een ander soort verjaardag...GENIET ER VAN!!! -
12 Juli 2013 - 09:42
Ditta:
Wat een mooie verhalen en mooi beschreven ik beleef het helemaal mee! Leuk dat we het zo mee kunnen maken op afstand! Gefeliciterd Ruben en een fijne dag met elkaar! Dikke XX -
12 Juli 2013 - 11:33
Dorine:
Wat supergaaf allemaal!!!!!!!!!!!!!
En wat ziet het bouwwerk er goed uit! Zoiets wil ik ook wel aan m'n huis vast. Ruben, Van Harte Gefelisiflappert jongen! Ik wens je een hele fijne dag toe en Gods zegen voor het komende jaar.
Mensen, ga zo door, ik ben apetrots op jullie allemaal!
Dora -
12 Juli 2013 - 14:17
Ria Van H.:
Wat leuk weer om te lezen hoe het met jullie werk gaat. Ik ben ook trots op jullie! Ruben, van harte gefeliciteerd! -
12 Juli 2013 - 22:13
Winnie:
Ruben, van harte gefeliciteerd...in de gloooooria.. in de gloriiiaaa..!
-
12 Juli 2013 - 22:46
Richard:
alweer met veel plezier het verslag gelezen! leest als een column. -
17 Juli 2013 - 00:12
Tien:
Hee maar ik was ook bange wachter, en Francisca en ik hadden samen groep 2 (10-11)..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
