Om nooit te vergeten
Door: N. Ros mmv Tom de Bom
Blijf op de hoogte en volg Tom
17 Juli 2013 | Nederland, Wilnis
Zitten we hier in de schuur... Eigenlijk voelt het een beetje onwerkelijk aan.
Verse koffie en kapotsnel internet. De laatste blog schrijven. Een afsluitend verhaal voor een avontuur wat eigenlijk niet onder woorden gebracht kan worden. Ik zal deze week nooit van mijn leven vergeten. En ik denk velen met mij. Aan de ene kant ben ik weer blij terug te zijn in mijn koude kikkerlandje. Aan de andere kant mis ik mijn Roemeense vrienden nu al. Als iemand het vroeg zou ik direct weer terug gaan. Voor geen goud had ik dit willen missen.
De terugreis verliep zoals ik gister beschreef met meer frictie dan we hoopten. De heenreis was zo'n zegen. Maar nu waren we moe en voldaan en dan moet je nog zolang in de auto zitten.. Maar de groep is zo hecht geworden dat zoiets ons niet tegenhoudt. Wij brengen het gene waar wij mee zitten in het licht en daarmee is er goed te zien of er eigenlijk wel een probleem is. Wij zijn niet kapot te krijgen.
We praatten nu vooral over hoe we het land missen. Een land dat zo ver weg lag voor ons is nu nog steeds ver weg en daar balen we keihard van! Wij willen dat Roemenie van plaats wisselt met Duitsland of Belgie. Die landen gebruiken we toch niet.
Hoe verliefd kan je worden op een land, een cultuur, op de mensen in een zielig weekje. Maar vijf dagen en we zijn verkocht.
Toch heeft Nederland zijn voordelen en daar genieten wij ook van. Wil je weten hoe bitterzoet smaakt. Zoen me! Echt waar.
Blij om thuis te zijn, maar ook balend verdrietig over het einde.
Er heeft een zegen op deze week gerust die mijn verstand in ieder geval te boven gaat. Alles wat er gebeurd is en al die prachtige mensen die ik (beter) heb mogen leren kennen.
Nu wij dus weer in dit hypertechnologische land zijn met kapoooootsnel en goed internet staan de laatste blogs bijgewerkt met foto's. Er zijn er ook weer wat weg anders passen onze ervaringen niet in dit kleine blogje.
Enorm bedankt voor alle complimenten die wij hebben mogen ontvangen! Wij hebben met groot plezier en groot slaaptekort aan deze blog gewerkt en het was het het waard!
De samenwerking hierin ging uitstekend en we delen gedeelde smart als gedeelde voldoening. Alles zullen we eerlijk delen. Daarom mochten jullie ook meegenieten.
See ya!
En nu houjesmoelia!
Tom en Nick of Nick en Tom
Verse koffie en kapotsnel internet. De laatste blog schrijven. Een afsluitend verhaal voor een avontuur wat eigenlijk niet onder woorden gebracht kan worden. Ik zal deze week nooit van mijn leven vergeten. En ik denk velen met mij. Aan de ene kant ben ik weer blij terug te zijn in mijn koude kikkerlandje. Aan de andere kant mis ik mijn Roemeense vrienden nu al. Als iemand het vroeg zou ik direct weer terug gaan. Voor geen goud had ik dit willen missen.
De terugreis verliep zoals ik gister beschreef met meer frictie dan we hoopten. De heenreis was zo'n zegen. Maar nu waren we moe en voldaan en dan moet je nog zolang in de auto zitten.. Maar de groep is zo hecht geworden dat zoiets ons niet tegenhoudt. Wij brengen het gene waar wij mee zitten in het licht en daarmee is er goed te zien of er eigenlijk wel een probleem is. Wij zijn niet kapot te krijgen.
We praatten nu vooral over hoe we het land missen. Een land dat zo ver weg lag voor ons is nu nog steeds ver weg en daar balen we keihard van! Wij willen dat Roemenie van plaats wisselt met Duitsland of Belgie. Die landen gebruiken we toch niet.
Hoe verliefd kan je worden op een land, een cultuur, op de mensen in een zielig weekje. Maar vijf dagen en we zijn verkocht.
Toch heeft Nederland zijn voordelen en daar genieten wij ook van. Wil je weten hoe bitterzoet smaakt. Zoen me! Echt waar.
Blij om thuis te zijn, maar ook balend verdrietig over het einde.
Er heeft een zegen op deze week gerust die mijn verstand in ieder geval te boven gaat. Alles wat er gebeurd is en al die prachtige mensen die ik (beter) heb mogen leren kennen.
Nu wij dus weer in dit hypertechnologische land zijn met kapoooootsnel en goed internet staan de laatste blogs bijgewerkt met foto's. Er zijn er ook weer wat weg anders passen onze ervaringen niet in dit kleine blogje.
Enorm bedankt voor alle complimenten die wij hebben mogen ontvangen! Wij hebben met groot plezier en groot slaaptekort aan deze blog gewerkt en het was het het waard!
De samenwerking hierin ging uitstekend en we delen gedeelde smart als gedeelde voldoening. Alles zullen we eerlijk delen. Daarom mochten jullie ook meegenieten.
See ya!
En nu houjesmoelia!
Tom en Nick of Nick en Tom
-
17 Juli 2013 - 12:23
EePee:
En het leven gaat weer verder alsof er niets gebeurd is....... maar nu wel met een zak vol mooie herinneringen. Volgend jaar: nieuwe lente en weer eem nieuwe kans... -
17 Juli 2013 - 13:58
Margreet:
Dank! Nogmaals.. Dank je wel dat jullie je nachtrust opofferden om de verslagen te schrijven; maar talent is nu wel ontdekt! :)
En dan nu weer thuis.. het zal raar zijn; maar in die week die veel te kort duurde is een hoop gezaaid.. blijf nu bij Hem in de buurt en je mag vrucht gaan dragen, gaan oogsten. Gelukkig is er facebook ;) en kunnen jullie contacten warm houden.
En volgend jaar; gewoon weer!
Sterkte komende dagen met weer landen...
-
17 Juli 2013 - 21:52
Ben:
Jammer dat dit blog nu op is. Ik mis 'm nu al! Vanaf morgen zal ik met lege handen zitten voor m'n laptop. Ook dat zal ontwennen worden.
Tom (en een beetje Nick), dank dat jullie ons hebben mee genomen naar Roemenië, en we mochten volgen wat er allemaal gebeurde! Ik heb die foto's niet nodig gehad; jullie verhaal-lijnen waren mij voldoende om een goede indruk te krijgen. Bloed, zweet, de lach, de traan, Paul, het zat er állemaal in :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
