Onderbroekenlol

Vanochtend vanuit Boedapest vertrokken. Ruben had toch nog een sleutel van de kamer nadat hij Henriette tot twee keer toe naar Anton stuurde. Toen iedereen klaar was konden we gaan.
Na een dag uitproberen hoe te slapen in de auto heb ik gezien dat de meesten zo in slaap vielen en dus meteen hun rust konden pakken.
's Ochtends werd er vers brood ingekocht en konden wij bij de eerste stop, een hele snelle, stevig ontbijten om met nieuwe kracht weer op pad te gaan.
Bij de grens worden de paspoorten gecheckt en nemen zij een snel kijkje in de auto. Wij maken ons geen zorgen. De blauwe taxi-kentekenplaten zorgen voor een vraag, maar dat accepteert de douane vrij snel. Ik kijk opzij en zie de ducttape, niet van het echt te onderscheiden speer voor de Jonathan-David-Saul-sketch. Deze steekt opzij vanuit de vrachtruimte...

Maar er was niks aan de hand, want ik deed mijn arm er omheen.
Wij gaan door met de reis en de slechte grappen vliegen ons om de oren.
Door de walkie-talkie krijgt Henriett een bijnaam vanwege haar wil om door te rijden. Zij gaat nu door het leven als Hurry-et. Daarnaast kan je met haar naam het flink doorschakelen van een auto nadoen. Voor een demonstratie verwijs ik u door naar Paul.

Voordat wij naar Sancraiu, eindbestemming, doorrijden gaan wij eerst langs Babu en Vondana. Vorig jaar kwamen wij ook hierlangs om hulpgoederen en een goed gesprek af te leveren.
Nu zijn het ook bekenden van ons en toen wij aankwamen renden de kinderen naar buiten om ons te begroeten. Na een kort potje voetbal en 'de bus is heet' gingen wij aan tafel om drie uur s middags. Wij kregen hetzelfde feestmaal als vorig jaar: Sarmale met brood en donuts zonder gat erin. Laure doet haar Zaai-imitatie: ,,In het buitenland zit het gat aan de buitenkaaaant.’’ Hilarisch!
Het eten blijft aankomen net als wij als het voedselaanbod niet stoppen. Want nee zeggen tegen eten vinden we dan weer te ver gaan. Zij zijn enorm gastvrij. Wat we ook willen, geen gekke dingen, mag. En ze geven ons een grote glimlach in het geven van hun antwoord. Er heersde een enorme sfeer van liefde.
Een aantal Roemeense woorden werden ons geleerd waaronder ‘God zegene je’. Roemeens is een moeilijke taal waaraan je jezelf kan bezeren. God zegene je = Dumnezeu sa te binecuvanteze. Hatsjie! Dumnezeu sa te binecuvanteze! Hatsjie (zucht) Bienekom.. bi.. dum. Dom..timmertumtum!
Wij nemen weer afscheid, maar we blijven toch. Wij nemen weer afscheid en roepen CIAO en blijven toch… Het is moeilijk afscheid nemen en telkens is er een ander die toch nog even een laatste knuffel moet geven of een highfive of iets moet zien van een van de kinderen. Wat een schatjes! Maar we gaan toch echt.
Op naar het Hongaars sprekende gedeelte van Roemenie. Abigail, een van de dochters van de pensionhouders, stuurde mij een aantal zinnen en de uitspraak van de letters van hun alfabet. Om de uitspraak te laten zien zet ze er een woord naast met die klank van die letter. S –SHame, Ny – champiGNon, I – irritating.. Ik neem de eerste ‘i’ aan als waarheid in de voorbereiding en probeer de taal een kleiiiin beetje te leren. Is het de tweede ‘i’ in het woord hoor ik in de uitspraak van Tamara, nicht van Vondana en Babu. Best irritating… Hoe ironisch.
Verder kennen wij nu een aantal woorden en kunnen wij ons een beetje verstaanbaar maken.
Wel zo handig in een niet-engels sprekend land. Dit scheelt een hoop gebaren en kunnen we in ieder geval namen vragen voor contact en een vriendelijk woord delen.
Wij zijn nog net maar twee dagen op weg en vandaag in Roemenië, hebben plaats van bestemming nog niet bereikt en we hebben al volgers zonder zelf er moeite voor te hoeven doen.
Dit kwam doordat Pauline zich wel aan de snelheidslimiet van 50 kilometer per uur hield. De Roemenen nemen dit blijkbaar helemaal niet zo serieus. De vorig jaar gekantelde vrachtwagen op de bergweggetjes is in dit perspectief dus ook niet meer zo gek. Ze rijden als gekken dus wat verwacht je? Wij laten hen er langs en zetten het laatste stuk van de reis in.
Wij komen aan bij het pension en er staat eten klaar. Het is 18:30 en de Samale kon ik nog proeven. Maar wie zegt er nee tegen eten? Wij niet. En trouwens het is nog lekker eten ook!
Na het eten de tassen uitgepakt. Flink ontspannen.
Met de koffietijd hebben wij de dag afgesloten en ieder doet zijn ding. Fijn om meer tijd te hebben in vergelijking met het zeer drukke programma van vorig jaar.
Het gaat ons goed en wij kijken uit naar de komende week. De bouwgroep heeft een kleine uitleg gehad wat zij gaan doen. Dan gaat die langharige ‘stupid woman’ ook eens aan de blog. Anton zal dan vertellen wat de bouw gaat toevoegen met hun kwaliteiten.

Zet je onderbroek maar op je hoofd.
Hier nog een greep uit de slechte grappen die in de auto naar voren kwamen:
We kwamen vage plaatsnamen tegen en Anton herinnert zich de plaats Poepershoek (postcode 8326), wat dus echt bestaat in Nederland. Dit is de schoonste plaats van Nederland, omdat zij zoveel vegen. Zij werken zich hier echt voor uit de naat.

Wie heeft dit gezegd?
…De man die buiten liep is de vrouw van haar… Een hint, het is niet Paul.


Ik loog.

Het is wel Paul.

Dumnezeu sa te binecuvanteze!

p.s. de foto's komen morgen bij de juiste verhalen.