Gangmaker, blijf bij je leest.
Door: Tom van Harten
Blijf op de hoogte en volg Tom
13 Juli 2015 | Roemenië, Sâncraiu
Mochten er reparaties nodig zijn aan je halletje, bel ons dan. Wij zijn namelijk de gangmakers.
Rob opent de dag bij het ontbijt met een eigen interpretatie van een sage waarin een man zonder geld soep wil koken op een dorpplein. Voorbijgangers bekijken dit geheel en dragen iets bij uit eigen initiatief. De man begint namelijk met een ketel met een steen en water erin. Aan het einde zijn er kruiden, vlees en groenten toegevoegd. Een herbergier zorgt voor kommen, lepels en brood en zo kan iedereen van de soep eten. De arme man verwijst naar Galaten 6 vers 2: Draag elkaars lasten, zo leeft u de wet van Christus na.
Bedankt voor deze bijdrage Rob! Rob is namelijk ook schrijver en dit is te merken als je hem hoort vertellen.
Dit verhaal is met een aantal liederen ook onze bijdrage aan de kerkdienst hier in Sancraiu. Tijdens de dienst blijkt maar weer dat de Hongaren hier (Hongaars deel van Roemenie hier) muzikaal veel beter op elkaar zijn afgestemd. Wij zijn na hen aan de beurt en we zetten te laag en te laat in. Onze bijdrage bestaat uit de liederen: Groot is Hij; Ik prijs uw grote naam en Heer, ik kom tot u. Deze Nederlandse bijdrage komt als geroepen, want wij kunnen weinig van de dienst verstaan aangezien slechts een paar zinnen vertaald worden. De concentratie zakte weg als een Harlem Shaker in drijfzand. Zoek dat maar op als je het niet kent. Dat verbreedt je horizon, geloof me.
De middag wijden wij, kinderwerkers, aan de voorbereiding van de komende drie dagen. Er wordt aangegeven dat wij als groep zo goed mogelijk willen samenwerken. Om dit perfect te krijgen willen een aantal uitspreken hoe zij de voorbereidingen vonden gaan zodat dit opgepakt kan worden. Een aantal voelde meer spanning dan de ander en het is wel zo prettig om allemaal even stressvrij aan deze goedgevulde, intensieve week te beginnen.
Na dit overleg beginnen wij de drie dagen te bespreken. Wat is het verhaal, is er een sketch, wat is de verwachting? Wij doorlopen het voorgefabriceerde werk soepeltjes en komen bij een hekelpunt. Bij elke dienst is er de wens om voor de kinderen te bidden voor het knutselen.
Maar hoe pakken we dat aan? We kunnen de kinderen naar voren vragen zodat we kunnen laten zien dat het normaal is en helemaal niet gek. De keerzijde is weer dat de kinderen die blijven zitten zich gaan vervelen en na een tijdje ben je als kinderwerker ook leeggelopen.. ssstttt! Achterin bidden heft deze stagnatie op, maar daar is dan weer te weinig ruimte. Bidden in de knutselruimte is ook geen optie, want dan moet het bidden halverwege gestaakt worden als de andere kinderen gaan knutselen. Uiteindelijk kiezen wij voor het bidden voorin de kerk vanwege de eerdere genoemde pro.
Over pro’s gesproken even tussendoor, ik heb Wessel al genoemd gisteren. Hij heeft een GoPro camera mee waarmee een hele toffe Roemenie aftermovie gemaakt gaat worden. Hij zal hem wel constant moeten vasthouden nu, aangezien de behuizing inclusief camera van de auto is gevallen. Maar de beelden naast de auto zijn er al en de camera zelf doet het nog. Dus dat komt helemaal goed.
We eindigen het kinderwerk met het oefenen van de liedjes. Wij laten zien waarom juist wij naar een land gaan waar wij de taal niet van kennen. We uiten onszelf gewoon! We oefenen de Jesus Hokey Pokey song, If you’re big (eigen vertaling: ben je groot of klein), Jesus love is very wonderful en If you’re happy and you know it. Deze liedjes zitten er helemaal in, gebaren en al. We eindigen deze lange vergadering met een hoop lol en wij zijn klaar voor morgen!
De kinderwerkers op volgorde van dagleiding beginnend met het spelletjesteam: Jarno, Christiaan, Joel, Anne, Wessel, Esther, Anton, Tom en Annego.
Rond de klok van zes willen wij wegrijden met twee bussen om kinderen in de wijk uit te gaan nodigen. Een oplettende Hongaarse meid geeft aan dat de voorband van de bus lek is. Wij gaan met zijn twaalfen in een busje naar de wijk waar Paul zich later bij ons voegt. Dat had hij zo gefixt.
Het persoonlijk uitnodigen is nieuw in vergelijking met voorgaande jaren. Nu nodigen wij hen uit!
Zij herkennen ons zodra wij komen aanlopen. Een glimlach van oor tot oor komt ons tegemoet. Deze lach wordt groter zodra ze naar mij en Anton wijzen.. Op de uitnodiging staat namelijk de foto van ons met het Pinopak en Antons Ceasarimpressie! Als dat ze niet lokt?!
We geven een lolly per kind en mede hierdoor gaat het nieuws als een lopend vuurtje door de wijk heen en komen de volgende kinderen op ons afgerend: ,,Muine (moewiene). Berserika Pastor Lajos. Boks kleine ouwe,’’ nodig ik hen uit. Dit betekent: Morgen. Kerk Pastor Lajos. De anderen maken ook nonstop contact met de kinderen en ik denk dat het morgen verschrikkelijk druk wordt.
Als we ouders zien of de kinderen hun ouders laten halen geven wij hen een uitnodiging voor het schoenenproject. Zij kunnen dinsdag om half 1 na het kinderwerk voor 5 lei, 1 euro, een paar schoenen per persoon komen halen in de maten 21-42 bij de kerk van Lajos.
Wij maken weinig foto’s of doen dit op een discrete manier. Paul schoof later aan zoals ik zei en hij tovert zijn tablet naar voren om door deze koelkast foto’s te maken en filmpjes te schieten. Hierdoor merken wij door reacties van de Roma dat we niet thuis zijn en op onze tellen moeten blijven passen.
Voor Rob, Wessel, Christiaan en Annego is de Romacultuur en -omgeving een nieuwe ervaring. Ze pakten het goed op en hebben alles helemaal meegedaan. Respect. De komende dagen zal het nodige nog bij hen moeten landen net zoals bij ieder ander die zulke trieste omstandigheden voor het eerst ‘up close and personal’ ziet. In een kamer was er bijvoorbeeld te zien dat vijf kinderen een slaapbank moeten delen in een krot. Stel het je maar eens voor! Beter nog, kom maar kijken als je de kans hebt.
Na een uur in de wijk aanwezig te zijn geweest gaan wij weer. De stemming wordt grimmig. Hoe langer je er bent, hoe meer volwassenen iets van ons willen. De kinderen zijn nog steeds super. Dat geeft de noodzaak maar weer eens aan dat deze kinderen bereikt moeten worden.
Na het avondeten ontspannen wij en kijken we samen naar de gemaakte GoPro opnames. Anton en ik zorgen samen met Abigail voor een twintigtal woorden zodat wij morgen meteen een goede start maken in het communiceren met de kinderen. Woorden die je in een Bassie en Adriaan taalliedje hoort zeg maar. Die aflevering heb ik helaas nooit gezien.
Morgen de eerste dag. God, sta ons bij. Zoals u altijd doet.
(Internet en Wifi laten heel vaak afweten! Dan weet je dat. Lekker man, de rest denkt er anders over ;))
Rob opent de dag bij het ontbijt met een eigen interpretatie van een sage waarin een man zonder geld soep wil koken op een dorpplein. Voorbijgangers bekijken dit geheel en dragen iets bij uit eigen initiatief. De man begint namelijk met een ketel met een steen en water erin. Aan het einde zijn er kruiden, vlees en groenten toegevoegd. Een herbergier zorgt voor kommen, lepels en brood en zo kan iedereen van de soep eten. De arme man verwijst naar Galaten 6 vers 2: Draag elkaars lasten, zo leeft u de wet van Christus na.
Bedankt voor deze bijdrage Rob! Rob is namelijk ook schrijver en dit is te merken als je hem hoort vertellen.
Dit verhaal is met een aantal liederen ook onze bijdrage aan de kerkdienst hier in Sancraiu. Tijdens de dienst blijkt maar weer dat de Hongaren hier (Hongaars deel van Roemenie hier) muzikaal veel beter op elkaar zijn afgestemd. Wij zijn na hen aan de beurt en we zetten te laag en te laat in. Onze bijdrage bestaat uit de liederen: Groot is Hij; Ik prijs uw grote naam en Heer, ik kom tot u. Deze Nederlandse bijdrage komt als geroepen, want wij kunnen weinig van de dienst verstaan aangezien slechts een paar zinnen vertaald worden. De concentratie zakte weg als een Harlem Shaker in drijfzand. Zoek dat maar op als je het niet kent. Dat verbreedt je horizon, geloof me.
De middag wijden wij, kinderwerkers, aan de voorbereiding van de komende drie dagen. Er wordt aangegeven dat wij als groep zo goed mogelijk willen samenwerken. Om dit perfect te krijgen willen een aantal uitspreken hoe zij de voorbereidingen vonden gaan zodat dit opgepakt kan worden. Een aantal voelde meer spanning dan de ander en het is wel zo prettig om allemaal even stressvrij aan deze goedgevulde, intensieve week te beginnen.
Na dit overleg beginnen wij de drie dagen te bespreken. Wat is het verhaal, is er een sketch, wat is de verwachting? Wij doorlopen het voorgefabriceerde werk soepeltjes en komen bij een hekelpunt. Bij elke dienst is er de wens om voor de kinderen te bidden voor het knutselen.
Maar hoe pakken we dat aan? We kunnen de kinderen naar voren vragen zodat we kunnen laten zien dat het normaal is en helemaal niet gek. De keerzijde is weer dat de kinderen die blijven zitten zich gaan vervelen en na een tijdje ben je als kinderwerker ook leeggelopen.. ssstttt! Achterin bidden heft deze stagnatie op, maar daar is dan weer te weinig ruimte. Bidden in de knutselruimte is ook geen optie, want dan moet het bidden halverwege gestaakt worden als de andere kinderen gaan knutselen. Uiteindelijk kiezen wij voor het bidden voorin de kerk vanwege de eerdere genoemde pro.
Over pro’s gesproken even tussendoor, ik heb Wessel al genoemd gisteren. Hij heeft een GoPro camera mee waarmee een hele toffe Roemenie aftermovie gemaakt gaat worden. Hij zal hem wel constant moeten vasthouden nu, aangezien de behuizing inclusief camera van de auto is gevallen. Maar de beelden naast de auto zijn er al en de camera zelf doet het nog. Dus dat komt helemaal goed.
We eindigen het kinderwerk met het oefenen van de liedjes. Wij laten zien waarom juist wij naar een land gaan waar wij de taal niet van kennen. We uiten onszelf gewoon! We oefenen de Jesus Hokey Pokey song, If you’re big (eigen vertaling: ben je groot of klein), Jesus love is very wonderful en If you’re happy and you know it. Deze liedjes zitten er helemaal in, gebaren en al. We eindigen deze lange vergadering met een hoop lol en wij zijn klaar voor morgen!
De kinderwerkers op volgorde van dagleiding beginnend met het spelletjesteam: Jarno, Christiaan, Joel, Anne, Wessel, Esther, Anton, Tom en Annego.
Rond de klok van zes willen wij wegrijden met twee bussen om kinderen in de wijk uit te gaan nodigen. Een oplettende Hongaarse meid geeft aan dat de voorband van de bus lek is. Wij gaan met zijn twaalfen in een busje naar de wijk waar Paul zich later bij ons voegt. Dat had hij zo gefixt.
Het persoonlijk uitnodigen is nieuw in vergelijking met voorgaande jaren. Nu nodigen wij hen uit!
Zij herkennen ons zodra wij komen aanlopen. Een glimlach van oor tot oor komt ons tegemoet. Deze lach wordt groter zodra ze naar mij en Anton wijzen.. Op de uitnodiging staat namelijk de foto van ons met het Pinopak en Antons Ceasarimpressie! Als dat ze niet lokt?!
We geven een lolly per kind en mede hierdoor gaat het nieuws als een lopend vuurtje door de wijk heen en komen de volgende kinderen op ons afgerend: ,,Muine (moewiene). Berserika Pastor Lajos. Boks kleine ouwe,’’ nodig ik hen uit. Dit betekent: Morgen. Kerk Pastor Lajos. De anderen maken ook nonstop contact met de kinderen en ik denk dat het morgen verschrikkelijk druk wordt.
Als we ouders zien of de kinderen hun ouders laten halen geven wij hen een uitnodiging voor het schoenenproject. Zij kunnen dinsdag om half 1 na het kinderwerk voor 5 lei, 1 euro, een paar schoenen per persoon komen halen in de maten 21-42 bij de kerk van Lajos.
Wij maken weinig foto’s of doen dit op een discrete manier. Paul schoof later aan zoals ik zei en hij tovert zijn tablet naar voren om door deze koelkast foto’s te maken en filmpjes te schieten. Hierdoor merken wij door reacties van de Roma dat we niet thuis zijn en op onze tellen moeten blijven passen.
Voor Rob, Wessel, Christiaan en Annego is de Romacultuur en -omgeving een nieuwe ervaring. Ze pakten het goed op en hebben alles helemaal meegedaan. Respect. De komende dagen zal het nodige nog bij hen moeten landen net zoals bij ieder ander die zulke trieste omstandigheden voor het eerst ‘up close and personal’ ziet. In een kamer was er bijvoorbeeld te zien dat vijf kinderen een slaapbank moeten delen in een krot. Stel het je maar eens voor! Beter nog, kom maar kijken als je de kans hebt.
Na een uur in de wijk aanwezig te zijn geweest gaan wij weer. De stemming wordt grimmig. Hoe langer je er bent, hoe meer volwassenen iets van ons willen. De kinderen zijn nog steeds super. Dat geeft de noodzaak maar weer eens aan dat deze kinderen bereikt moeten worden.
Na het avondeten ontspannen wij en kijken we samen naar de gemaakte GoPro opnames. Anton en ik zorgen samen met Abigail voor een twintigtal woorden zodat wij morgen meteen een goede start maken in het communiceren met de kinderen. Woorden die je in een Bassie en Adriaan taalliedje hoort zeg maar. Die aflevering heb ik helaas nooit gezien.
Morgen de eerste dag. God, sta ons bij. Zoals u altijd doet.
(Internet en Wifi laten heel vaak afweten! Dan weet je dat. Lekker man, de rest denkt er anders over ;))
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
