The longest day

Vandaag was de laatste dag van ons avontuur in Roemenie. Onze missie om God te brengen naar de Roma, zigeuners, is na deze dag ten einde gekomen.
We willen niet naar huis. Jullie zijn leuk, maar het gevoel dat we hier niet klaar zijn overheerst zo enorm, dat naar huis gaan zo deprimerend werkt als we eraan toegeven.
Daarom wordt dit de ‘longest day’ voor ons. Wij gaan alles geven en genieten van elk moment. We hebben een planning en die zorgt dat we bezig kunnen zijn met het moment, maar daarnaast is het, technisch gezien, hetgene waar we voor komen.
De week is gewoon zo snel gegaan. Het doet zeer om te gaan. En dat maakt dit de langste dag van de week.

Zes mensen beginnen de dag met een morning-workout. Anton en ik zijn ‘excused’, vanwege het blog schrijven, anderen niet. Omdat ze dan ‘chagrijnig’ worden, niet van sporten houden of gewoon niet willen… Joeri wil deze ochtendsport niet opdringen. Gezien de dag is dat misschien maar slim ook. We hebben iedereen nodig in zijn beste vorm!
Tijdens de ochtendsport kwamen de zes vroege vogels aan bij een hoog gelegen stuk waar zij van het uitzicht konden genieten.

Na het ontbijt hebben wij tijd om ons op te frissen.
De kinderwerkers gaan vergaderen om de afsluitingsdienst in te vullen. We kiezen voor de tweede dag van de Bijbelweek. Op deze manier herkennen de kinderen de nummers, het verhaal en kunnen eventueel het werkje thuis laten zien. Daarnaast houden we op deze manier de aandacht goed vast. Voor ons, op deze laatste dag, is een bekend programma ook wel makkelijk. Als het heel druk wordt, en er veel kinderen komen, dan moeten we het programma zonder moeite kunnen uitvoeren, indien de drukte overwelmend is.
Niet iedereen krijgt een taak voorin zodat het ook voor de kinderen te overzien is wat er gebeurd. Aandacht vasthouden is van groot belang.
De vergadering gaat als een speer, want als we iets geleerd hebben van deze week is het gericht zijn op de leider. Anders gaan wij zelf leiden en kiezen we allemaal een ander pad.

Vanaf dit moment hebben wij vrije tijd voordat wij om half twee naar het afgebouwde paviljoen, of overkapping genoemd, gaan om Antons verjaardag te vieren. Iedereen gebruikt deze tijd anders. Anton en ik pakken in ieder geval al onze tas zodat wij ’s avonds niet in de haast spullen vergeten.
Zul je zien dat ik mijn hart weer zal vergeten… Weet je wat, ik laat m hier, denk ik. Wat moet ik thuis met een gebroken hart? Zij hebben hier veel meer aan een heel hart.

Van tien tot twaalf konden de Adapostgezinnen hun pakketten ophalen. Om even terug te komen op wie er (Kre)ditha krijgt: Ditha, Francisca en Winnie hebben zich ook enorm goed ingezet hiervoor!
Jeroen is gevraagd als bodyguard. Uiteindelijk niet nodig, maar wel een fijn gevoel, aldus Pauline en Emmeria. De pakketten werden binnen drie kwartier opgehaald. Twee gezinnen stonden niet op de lijst, maar konden de pakketten zeer goed gebruiken. Nogmaals bedankt voor wie dit mogelijk maakt!
Als zij de pakketten ophalen, kijken zij er niet in. Dit is niet vanwege ondankbaarheid, maar uit beleefdheid. Het is de cultuur. Bij de afsluitingsdienst zien wij dat een aantal de kleding uit de pakketten al dragen!

Half twee gaan wij richting Lajos, met zn allen. Alleen Jeroen en Leo zijn eerder weggegaan. Zij gingen lopen.. Waarom?
Een briljante, dynamische, actieve sketch waar wij deel van waren. Leo en Jeroen houden ons aan in gele hesjes en wij moeten uitstappen. Dit is bij Lajos thuis, maar de oprit is anders aangekleed met onder andere een gieter, blikken verf en een bord ‘’Gieterij Mulder’’. We krijgen een kaart van de omgeving van de ‘’Gieterij’’ (eigenlijk uitnodiging kinderwerk) en ons wordt het programma verteld wat er gaat gebeuren. Paul kwam al niet meer bij vanaf het moment dat we werden aangehouden.
Het was ook heel leuk!
In het paviljoen gaan wij lunchen. Lajos krijgt een bedankkaart (A3 dubbelgevouwen) met foto’s en teksten van ons. Hij is zeer dankbaar.
Daarna vieren we Antons verjaardag alvast, die is morgen jarig. Hij doet uitstekend alsof hij van niks wist, terwijl wij vijf minuten ervoor de slingers boven zijn hoofd hingen en er nog over discussieerden ook.
Anton is dankbaard voor de kaart (ook A3) met ook teksten en foto’s erop. En er was taart.

Na deze gelikte vieringen en de gesmeerde lunch gaan de kinderwerkers eerder naar de kerk om de dienst van 4 uur voor te bereiden.
Wij hebben voor de hele Bijbelweek rekening gehouden met 80 kinderen. De medailles zien er helemaal top uit! Misschien dat ik morgen nog een close-upfoto kan toevoegen.
In de voorbereiding gaat alles uitstekend! Laat de kinderen maar komen!
En of ze komen! Zie de foto’s! Bijna 100 kinderen kwamen op deze laatste dienst af!
Gelukkig hebben wij allemaal een duidelijke taak.
Joel leidt de dienst, Joeri vertelt het verhaal en de sketch, Laure vertelt met powerpoint over de week en daarnaast zingen we een aantal liedjes van afgelopen week, inclusief een Hongaars lied.
De kinderen krijgen hun medaille voorin de kerk per leeftijdsgroep, we hebben er te weinig. Deze worden bijgemaakt.
Daarna krijgen de kinderen hun werkje buiten, maar door de enorme hoeveelheid en een aantal Roma-mensen die met een glimlach denken spullen te krijgen moeten wij gecontroleerd te werk gaan. We sturen een vrouw weer terug die denkt cadeaus te krijgen. ,,Het is voor de kinderen’’, zeggen wij steeds indringender.

Als je kijkt naar de hoeveelheid kinderen die God heeft gestuurd mogen wij zo ontzettend trots zijn op ons werk! Wij hebben zo hard gewerkt en af en toe geleden, dat dit een enorme beloning is voor ons. Zoveel liefde kunnen uitdelen aan al die kinderen, maar ook aan de ouderen. Je kan zien dat we harten raken met onze oordeelvrije houding en onze open harten.
Die kinderen gaan we zo enorm missen.

De Hongaren hier denken dat de kinderen en ook een aantal volwassenen alleen komen voor de cadeautjes. Wij zien bij veel kinderen dat dit niet het geval is. Bij een aantal wel. Die houden hun kop geen een keer in de kerk. Toch zijn ze in het huis van de Heer. Wij hebben ons best gedaan! Het zaadje is geplant en nu hopen dat deze in goede aarde valt!

Na de kerkdienst wordt de hele kerk schoongemaakt door de Hongaren. Na elke dag van de Bijbelweek maakten wij ook ons zelf schoon. Deze mensen zijn zo vies! Het klinkt echt lullig, maar eigenlijk is het zo verschrikkelijk zielig. Niemand wast die kinderen! Dit moet anders, maar zulke veranderingen gebeuren niet zomaar. Het doet zeer hen zo te zien. Door hen te knuffelen, een aai over de bol, highfive te geven of hen op te pakken is het alsof je hun leven redt…
Zo veel liefde en blijheid en overgave zie je niet vaak.

’s Avonds hebben wij een bonte avond. Sommige zijn al twee dagen bezig en anderen hebben zich amper voorbereid, ahum. Het is lachen, gieren en brullen… Maar ook huilen. Zie onder voor meer hierover.

Na een spelletje UNO met een aantal Nederlanders is het tijd om al afscheid te nemen van Emese, Aniko en Katalyn. Nu komt het volledige afscheid van dit land toch wel erg dichtbij…
We willen geen afscheid nemen van onze tweede familie. Zij zijn deel van ons en wij van hen. Weg gaan voelt net als of er een deel van onszelf hier achter laten. En dat is ook zo. Zie het voor als een hartje van gestreken kralen die je breekt.. Zij hebben ons hart geclaimd. Eikels.

Morgen vertrekken wij om 7 uur ’s ochtends, op weg naar Regensburg, Duitsland. In een ruk door!

Gisteravond zijn Anton en ik verwend met vijf uur slaap. Deze avond gaan wij weer terug naar de orde van de nacht. Drie uurtjes ;).

Tom van Har…
Anton van der Laan (foto’s)

De bonte avond:

1. Emese, Aniko, Katalyn, Oti, Tomi en Abigail maakte muziek met trompetten.
2. Joeri en Joel hadden een lied over Feyenoord, scheten en andere onzin.
3. Bende van ellende (Ruben, Laure, Anne, Esther, Jeroen, Francisca, Niels en Pauline) besloot na te doen hoe Pauls hersenkronkels werken. Zij waren zijn controlekamer. Ieder had een taak: de ogen, de oren, de mond, de lach en de zoekmachine.
4. Esther, Laure, Francisca en Anne zongen een liedje over een aantal van de mensen die aanwezig waren.
5. Paul(ine) lieten ons raden welke psalm ze speelden ( psalm 100).
6. Joel speelde gitaar en Niels zong Dear Mr. President van Pink. Erg ontroerend.
7. Tom en Anton deden avondgymnastiek op Axel F, oftewel he he he he he he he he met bijbehorende bewegingen.
8. Zaai werd nagespeeld door Laure en Anne.
9. Emese, Aniko, Katalyn, Oti, Tomi, Abigail en Salome namen de cup song (Anna Kendrick, When I’m Gone) en veranderde deze naar When You’re Gone.
10. Gergo speelde een halve noot op de mondharmonica. Na vijf minuten “We want more!” schreeuwen… nog een noot. Daarna ging Paul achter hem zitten met zijn mondharmonica en deden we net alsof we Gergo hoorde spelen.

De Hongaren:
Alexander, Gyongyi, Abigail, Salome en Oti. Adrian waren de familie van het hotel.
Emese, Aniko en Katalyn Torok (fonetisch: Turruk, Turken) waren de helpers, de vriendinnen van Abigail en Salome.
Lajos, Gyongyi, Tomi en Gergo. De pastor met zijn familie.
En die ene vrouw van Adapost. Ik weet niet hoe zij heet. Voor nu ook Gyongyi.